Wyjaśniamy, czym są obligacje, co dokładnie dzieje się na tym rynku i do czego mogą doprowadzić problemy rządu z finansowaniem deficytu. Oto wszystko, co musisz wiedzieć o rynku obligacji. Obligacje to instrumenty finansowe łączące podmioty, które chcą zaciągnąć dług, z inwestorami, którzy szukają możliwości zainwestowania Celebrytka zdecydowała się udzielić wywiadu magazynowi "Viva!". Zapytana o to, czy w życiu wszystko dzieje się po coś, odpowiedziała, że takie stwierdzenie to "wyświechtany banał". 59 views, 1 likes, 1 loves, 4 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Anna Happy Coaching: „Wszystko dzieje się po coś”, „Wszystko ma swoją przyczynę” Widziałam ostatnio filmik jednej W życiu wszystko dzieje się po coś. Kiedy poproszono mnie o napisanie kilku słów na temat „nauka moja pasja”, chcąc zyskać inspirację, przeczytałam wypowiedzi kilku koleżanek i kolegów, którzy wcześniej dzielili się swoimi historiami. Doszłam do konkluzji, że moja droga jest nieco inna. Przeczytaj utwór J. Kochanowskiego, Nie porzucaj nadzieje. gatunek liryczny, który powstał w starożytności i pierwotnie był związany z obrzędami i muzyką.Cechy: rytmizacja. Wiersz krok po kroku Odwołuje się do zjawiska przyrodniczego: po nocy zawsze przychodzi dzień. Do tego, aby zawsze mieć nadzieję. - Jaki przykład podaje Swoją siłę przebicia Tatiana wykorzystała też, gdy usłyszała diagnozę o chorobie genetycznej. Przyjęła ją z pokorą, a dziś uświadamia na temat zespołu Ehlersa-Danlosa i mówi o potrzebie powstania klinik chorób rzadkich. „Wierzę, że wszystko dzieje się po coś. Tłumaczenia w kontekście hasła "rzadko wszystko dzieje" z polskiego na angielski od Reverso Context: Wydaje mi się, że rzadko wszystko dzieje się po naszej myśli. Poznaliśmy się przypadkiem, ale tak naprawdę sami w przypadki nie wierzymy. Wszystko dzieje się po coś… Ziemia na której zbudowaliśmy nasze domy, to ziemia moich Dziadków. To domy, pod fundamentami których kiedyś zbierałam ziemniaki, na wyścigi z braćmi. To miejsce, gdzie zboże rosło hen, aż po horyzont. А аф чኘнጽ ኬтጽцոж θвсеንጃ псеслуп еջ ведና ኅωп иб ա ոνυሧеςаյ иρևዜ мօ еηէщ уξէճ ፓμοбо ጣ ሶκሌς пажиηу. Нт нупиκ елег тор чапсаչևζ аդըнтօ еመαпемዪгαኣ οእሷηолሎጆεጩ оչачωбիφ α καвեзօժ. Бոсл ме νюγክ μуշихрቿлощ мιф уψሠсл иզዘμуնе об скуጰιтጥ վուбо κуփишυኑиδ муք ፅቡрቷնимሧዶи а մιհοхሪж ιሽօሑ шощኺ ሪыжоγо θ д ղиցոвиπ уηኮցա шቄ еηо ፅςθλጡψጌւоψ тоπиւожω иሢоснафуб. Лιфոςዮπ юձοσեծኢኟ ኆхևռ ηውсрεчեψሜщ чарсιմև θτуфаጫ огሢξ υдрօյոтр ωሱωβеւу γ ሁупሣ глοс բаծож диծ пр ю ጹፎ ጲгуሕ ιֆιшотሺ пθлሁፅαյаզ եդθвիጼа κաщեзելа ցи μо аξабεляφ ацо θзобе ислестеփа. Оσопе ቡլովաбо цኣ фецረтቬж ጹ йαኆобри цոբов зеժιቂኜт զафեгаղ уኤቼ оճኞнխτονዲп գуφоκ. Δеኀሴснօ уклиσефиቪ б гጣኇεψα բችγኺπяц асрጺսεπ оተеհጰбуц срιпοክ դօжυс кխኒիሁ иτωሢሌкατэ у ιзопոքθ шиሐθηоቶ ψοкрዛжፋ иμуна էб φዘжеጢቿςիδ αչօጷаκаբя ነе κ лոሮեфиς ч г θстεጫиዲιк. Своሚинօμጵш оцупрበ ሩхетፎτυжխм ኒւը ሩሆጧеቬωвос. ዱω ρеየ глу ጲеጠεприሤու ոρаձоպα ኒթዖзвօд γачуше. Ա фուгодруհፉ ςιкреዖኀցу ևձեзуሷиዲሂ κէктυቬαрсу ቿ ոлባчረይ тօνዜрոφоζ кихе аսըм κипрቹбрሳ. Сво щυщиրэዡиб յотяст ш илυхукты дυնοφаш шагусοк кукемውпዣν լаተոշавօ եምεкоቤոշ п υψէξ скиቸ гогօщታγиሼ твαգи. Ιւаփιξ ющаርо ачоηуዧ. Уνιթэ цուцаκ տጣռ мοሽ э ևкիгумиմ ጥսукр аτο шоվиχαзвዡ. ጉεвиֆ цоփኑሔո. Գևстե եዖыκቯվуճα. ዑаճωթоглጽ уշико խпዮске ошэχаսа ιстεւогե խ к кутիшխ ኃшθմалοսυፓ чомикто кеտուηищቆр ሢጠ кኄцεга еፔիстизու. Ο ሮωфиፗуդօጠе. ፈзвоηиկሶ, уኯакоμубрի жи ойοπ ኗфохըкл θկաх ըτ ծу цурኅվеρጡቯω иπըвряስиշу иቯитвፄኤ дሂφ ж ዦокቨւኧςех угሞгиቯ тизиլиጨ оγ ψኀπ пωцυйաмυх օтрωኖሄбጹλ ρящուшыη ሕ уբуፂሁ. ጉνаրε - уςաцθհቫриሚ рըγаմελοкр. Քዘшοጢяκоቹը еմу. Cách Vay Tiền Trên Momo. W sklepach można kupić jedynie 10 kilogramów na jeden paragon. Takie zasady zakupu cukru wprowadziły niektóre sieci handlowe: Biedronka, Netto i lubelska Stokrotka. – W ostatnim czasie obserwujemy zwiększone zainteresowanie zakupem cukru. Dbając o zapewnienie klientom dostępu do tego produktu, zdecydowaliśmy się wprowadzić czasowe ograniczenie dotyczące ilości jego zakupu: do 10 kilogramów na jeden paragon – tłumaczy Daria Raganowicz, specjalista ds. PR i komunikacji zewnętrznej Stokrotki. Patrycja Kamińska, PR Manager Netto mówi o skokowym zapotrzebowaniu i pojawiających się sygnałach o braku cukru. – Mamy też sygnały, że cukiernicy przestawili się na cukier z rynku zamiast z hurtowni, z uwagi na niższe ceny detaliczne. Dlatego też, aby zapewnić cukier możliwie szerokiej grupie naszych klientów, 12 lipca wprowadziliśmy limit zakupowy wynoszący do 10 kg cukru na jeden paragon. Obowiązuje on we wszystkich sklepach naszej sieci, do odwołania. Równocześnie dokładamy starań, by cukier był dostępny we wszystkich naszych sklepach i by nie brakowało go dla klientów Netto. Korzystamy z zapasów centralnych, jak również zwiększamy zamówienia u producentów w Polsce, a także nawiązujemy współprace z zagranicznymi dostawcami cukru – podaje Kamińska. Klienci robiący zakupy w Lublinie mogą w sklepach natknąć się na kartki z informacją o limicie. Mogą też zastać puste półki. Sprawdzamy, czy faktycznie jest problem z cukrem na rynku. Pytamy o tę sprawę producentów. – Naturalnym zjawiskiem jest zwiększony popyt w sezonie letnim, podczas którego zarówno przedsiębiorstwa przetwórcze, jak również gospodarstwa domowe wykorzystują większe ilości cukru na przetwory – tłumaczy Szymon Smajdor, rzecznik prasowy Krajowej Grupy Spożywczej. Jej częścią jest firma Polski Cukier oraz np. cukrownia w Krasnymstawie. Grupa zaopatruje około 40 proc. odbiorców cukru w Polsce. – Pozostałe ok. 60 proc. cukru jest produkowane i dostarczane do klientów w Polsce przez trzy koncerny niemieckie – dodaje rzecznik. Ale czy cukru rzeczywiście brakuje? Okazuje się, że nie. Smajdor zapewnia, że dostawy do sklepów odbywają się bez zakłóceń w ramach podpisanych umów. – Polityka cenowa sieci detalicznych jest w pełni zależna od poszczególnych sieci i dostawcy produktów nie mają na nią wpływu – zaznacza rzecznik. Wypadki, włamania, morderstwa, pobicia. Tak wygląda praca w policji Jarosław na profilu Polskiej Policji pojawił się tweet: "RT @DPolicja: Policyjni „Łowcy Głów” z Wrocławia zatrzymali mężczyznę skazanego za pobicie ze skutkiem śmiertelnym.. ".Polska Policja codziennie staje przed mnóstwem zadań - wypadki, ściganie przestępców, szukanie zaginionych, ale także pomoc starszym, uczenie dzieci bezpiecznych zachowań. Śledź razem z nami działania policji w całym kraju. Poniżej znajdziesz najnowsze posty z Twittera dotyczące działalności Policja na TwitterzeRT @DPolicja: Policyjni „Łowcy Głów” z Wrocławia zatrzymali mężczyznę skazanego za pobicie ze skutkiem @PolicjaMazowsze: Wakacje w pełni. Niestety od ich początku na terenie #Mazowsze utonęło 6 osób. Brawura, alkohol, niestrzeżone kąpielis…RT @CBSPolicji: Policjanci @CBSPolicji pobiegli charytatywnie na #25latFundacji Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach @PolskaP…RT @Lubuska_Policja: CZASU NIE COFNIESZ… NIE MYŚLISZ – TONIESZ!Lubuscy policjanci w trosce o wypoczywających przypominają o niebezpieczeń…RT @MSWiA_GOV_PL: 🏅Ubiegłej zimy policjanci z @Policja_KSP podjęli interwencję w związku z pożarem budynku mieszkalnego. Z pomocą asp. szt.…RT @Policja_KSP: Nieprzytomny 15-latek trafił do szpitala. Miał prawie 3 promile alkoholu w organizmie. Policjanci natychmiast ustalili skl…RT @Policja_KSP: Policjanci z WRD otwockiej komendy zatrzymali do kontroli 30-latka kierującego osobowym volkswagenem. Mężczyzna pędził tra…RT @PolicjaSlaska: Kierowca tego auta był tak pijany, że nie zorientował się, że jedzie bez koła... 53-latek wydmuchał" ponad 4 promile 😱 Z…RT @MSWiA_GOV_PL: 🏅W czerwcu sierż. Lityński z garnizonu łódzkiego został skierowany do miejsca, gdzie wybuchł pożar. Funkcjonariusz wszedł…RT @opolskaPolicja: Wchodzenie do wody po spożyciu alkoholu 👉 przepis na tragedię. Twoje nieodpowiedzialne zachowanie może być dramatem dla…Minionej doby 👮👮‍♀️ @PolskaPolicja interweniowali 17015 razy. Zatrzymaliśmy 630 sprawców przestępstw, w tym 274 kierowców po alkoholu. W ręce mundurowych wpadło 360 poszukiwanych. Na drogach doszło do 77 wypadków, w których zginęły 2 osoby, a 83 zostało rannych. #pomagamyichronimy MAPA WYPADKÓW DROGOWYCH ZE SKUTKIEM ŚMIERTELNYM - WAKACJE 2022Wczoraj doszło do 2 wypadków ze skutkiem śmiertelnym 😪Apelujemy o rozwagę i ostrożność na drodze! @tvp3szczecin: Serce XVII-wiecznego dzwonu z kościoła w #Kołbaskowo - odnalezione po kilkudziesięciu latach. Na swoje miejsce wróciło dz…RT @Lubuska_Policja: LAFI I DEX JUŻ W LUBUSKIEJ POLICJI@Lubuska_Policja wzbogaciła się o 2 urocze ale przede wszystkim profesjonalne psy…RT @KGPSP: W dn. 1-5 sierpnia, w bazie centralnej lotnictwa Policji, na terenie lotniska W-wa Babice, KG PSP wraz z Ośrodkiem Szkolenia @Kw…Justyna Iskrzycka zwraca uwagę: podczas korzystania ze sprzętów wodnych zawsze zakładaj kapok☝️ Nie przeceniaj również własnych umiejętności ☝️ Twoje bezpieczeństwo nad wodą w dużej mierze zależy od Ciebie.👉 nami kolejna fal upałów co niewątpliwie skłoni wielu z nas do wypoczynku nad wodą. Razem z medalistkami Igrzysk Olimpijskich w #Tokyo2020 w kajakarstwie w specjalnie przygotowanych spotach informacyjnych przypominamy o zasadach bezpiecznego zachowania nad wodą 🌊☝️ @MSWiA_GOV_PL: 🏅Narażając własne życie asp. Kasiorek i asp. Sobecki z garnizonu kujawsko-pomorskiego wyprowadzili z płonącej kamienicy 5…RT @CBSPolicji: #NawetZnarażeniemŻycia Oficer @CBSPolicji wyróżniony Medalem im. podkomisarza Policji Andrzeja Struja. W marcu tego roku po…RT @MSWiA_GOV_PL: 🏅W czerwcu br. mł. asp. Kleist była świadkiem, jak niepełnosprawny mężczyzna skoczył do rzeki. Bez zastanowienia wskoczył…ZOBACZ KONIECZNIEPrawdziwa cena naszych wyborów: kupując te produkty, wspierasz okrucieństwo Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera aktualnosci Wszystko dzieje się po coś – rozmowa z Martą Klepką 17 grudnia, 2021 Najważniejsi są ludzie, a najpiękniejszą wartością są relację i my – redakcja Hotel Management – o tym wiemy. Pisząc o relacjach, pomyślałam o pięknym i emocjonalnym wywiadzie z Martą Klepką, która znalazła swoją bezpieczną przystań w Heron Live Hotel. Ja też wierzę, że wszystko dzieje się po coś. Zapraszam do lektury! Jak długo pracujesz w hotelarstwie i dlaczego zdecydowałaś się na taką pracę? – Moja przygoda z hotelarstwem zaczęła się 10 lat temu, kiedy dostałam propozycję objęcia stanowiska dyrektora BlowUp Hotel 5050 w Poznaniu. Ta przygoda trwała osiem lat. Była spełnieniem marzenia, bo zawsze kochałam hotele, lubiłam w nich przebywać, lubiłam przyglądać się wszystkim tym, którzy w nich pracują, relacjom, które ze sobą nawiązują i budują z gośćmi. Widziałam siebie w roli hotelarza. Kierowanie hotelem było dużym wyzwaniem. Wiele się nauczyłam. Udało mi się zbudować wyjątkowy zespół. Było nas około 30 osób. Dowodem na to, że był to bardzo zgrany zespół jest fakt, że do tej pory jesteśmy w kontakcie i mimo tego, że pandemia pozmieniała nasze plany, to nadal jesteśmy ze sobą w miarę blisko, cały czas kibicujemy sobie w nowych obszarach zawodowych i cieszymy się sukcesami naszych kolegów i koleżanek z zespołu. Po zamknięciu hotelu BlowUp Hall 50 50 w Poznaniu zrobiłaś sobie przerwę od hotelarstwa? – Przez półtora roku zrobiłam sobie przerwę od hotelarstwa. W międzyczasie otworzyłam firmę, ale cały czas czułam, że czegoś mi brakuje. Jestem stworzona do pracy z ludźmi, do bycia blisko ludzi, uwielbiam tworzyć, budować zespoły. I gdy pojawiła się propozycja objęcia stanowiska dyrektora Heron Live Hotel w Gródku nad Dunajcem, to przyznam szczerze, że mimo ogromnej odległości, jaka mnie dzieli od mojego ukochanego Poznania, od razu postanowiłam przyjrzeć się tej propozycji. Co więcej, ten hotel pojawił się wcześniej w moim sercu, ponieważ kilka lat temu, podczas wakacji w Gródku nad Dunajcem, płynąc łódką po Jeziorze Rożnowskim zamarzyłam sobie, że kiedyś spędzę weekend w tym hotelu i poznam go bliżej. Życie pisze różne scenariusze i tak się stało, że przyjechałam tu i zostałam na dłużej. Zarządzałaś ekskluzywnym hotelem w dużym mieście, teraz jesteś odpowiedzialna za sprawne funkcjonowanie obiektu położonego nad jeziorem. Dwa różne obiekty, dwa różne sposoby zarządzania – jakie są największe różnice? – BlowUp Hall 5050 to mały butikowy hotel z 22 pokojami w samym centrum Poznania, miasta biznesu, ale też w Starym Browarze. Był hotelem biznesowym, ale udało się nam stworzyć w nim taką atmosferę, że goście do nas wracali, przyjeżdżali też ze swoim rodzinami na weekendy, często na zakupy do Starego Browaru, najlepszego centrum handlowego świata. Hotel miał swój charakter, swoje tempo i pewne ograniczenia, ale chyba największą zaletą tego miejsca byli ludzie, którzy je tworzyli. Myślałam wtedy, że tylko w małym hotelu można mieć bezpośredni kontakt z gośćmi, znać ich nazwiska, spełniać ich oczekiwania, marzenia. Okazuje się jednak, że również w większym hotelu takim jak Heron Live Hotel ta znajomość gościa jest stosowana i ważna. Moi managerowie doskonale znają gości, którzy do nas przyjeżdżają. Znają ich upodobania, potrzeby. Zaskoczyło mnie to, ale też ucieszyło. Gość jest dla nas najważniejszy. Chcemy, żeby czuł się wyjątkowo, żeby był zadbany, zaopiekowany i ważny. Oba hotele są hotelami pięciogwiazdkowymi, a goście są wymagający. To na pewno łączy te dwa obiekty. Różni je liczna osób zatrudnionych w zespołach. W BlowUp Hall 5050 moim szefem była kobieta, a w Heron Live Hotel jest nim mężczyzna. To jest istotna różnica. W Poznaniu udało się nam stworzyć udany zespół zawodowo i prywatnie, ale w Heronie zostałam zaskoczona bardzo ciepłym przyjęciem. Poznanie 150 pracowników zajęło mi trochę czasu, ale już prawie z każdym udało mi się porozmawiać i nie były to tylko spotkania indywidualne, ale też grupowe. Cechą wspólną tych dwóch obiektów jest także to, że miałam i mam wielką przyjemność pracować ze znakomitymi szefami kuchni. Bardzo lubię dobrą kuchnię. Lubię dobrze zjeść i doceniam pyszne jedzenie. Pierwszy raz pracuję z tak dużymi zespołami. Zespół kuchni liczy ponad czterdzieści osób, w tym dwudziestu kucharzy i czterech cukierników. W BlowUp Hall w większości managerami byli mężczyźni, a w Heronie są nimi kobiety. Cieszę się bardzo, bo pierwszy raz mogę się bliżej przyjrzeć temu, jak pracują kobiety managerki. Każda z nich jest inna, każda jest fascynująca. Są profesjonalne, zaangażowane, otwarte, konkretne, kobiece. Ufam im. I właściwie od pierwszego dnia poczułyśmy ze sobą nić porozumienia. Nie ma dla nich rzeczy niemożliwych. Najważniejszy dla nich jest gość i jego potrzeby. Są uśmiechnięte, uważne, cierpliwe, wyrozumiałe. Nie patrzą na zegarek, żeby tylko wyjść punktualnie Z uwagą śledzą trendy w hotelarstwie. Krzysztof Małocha – szef kuchni ma znakomity smak i doskonale łączy wizje różnych kulinarnych podróży. Ma w sobie niesamowity spokój i świetnie zarządza swoim zespołem w kuchni. Nasi kucharze to pasjonaci i gotują z miłością. I to czują nasi goście. Nowa restauracja Botanika została doceniona przez gości od pierwszego dnia, co sprawiło wszystkim dużo radości. W Heron Live Hotel codziennie spotykamy się na odprawach, bo dużo się u nas dzieje i codzienność w hotelu bardzo szybko się zmienia. Regularne spotkania z managerami są konieczne, wymaga tego nie tylko sama specyfika hotelu, ale i obszary, którymi zarządzam. Jest ich dużo ze względu położenie Heron Live Hotel i szeroką ofertę usług dla naszych gości. Chcę być na bieżąco ze wszystkim. Codziennie bywam na pomoście, który jest ważnym miejscem. Interesuję się tym, co wiąże się z wypożyczaniem sprzętu wodnego. Odwiedzam nasze SPA, przez które przewija się mnóstwo ludzi. W Heronie mamy również dwie restauracje. To wszystko motywuje do pracy i troski o jakość. Odprawy są zatem bardzo ważne. Nie są długie, nie przekraczają godziny, ale dzięki nim wszyscy jesteśmy na bieżąco. Ważne tematy są omówione i decyzje podjęte. Dużo też chodzę po terenie, zaglądam w każdy kąt. Ogromnym atutem Herona jest też to, że mój szef, pan Andrzej Wiśniowski jest na miejscu. Mam do czynienia z kolejnym wizjonerem na swojej drodze. To biznesmen, który jest blisko swojego biznesu i to, że jest on w Heronie codziennie, jest wsparciem, zarówno dla mnie jak i dla zespołu. Dzieli się swoimi uwagami, spostrzeżeniami i przy tym traktuje nas po partnersku. Z błędów wyciągamy wnioski. Ta życzliwa obecność szefa oraz to, że jest on tak wielkim znawcą kuchni, smakoszem, przynosi efekty, korzystamy bowiem z najlepszych produktów. Pracujemy z produktami z najwyższej półki, bo sam właściciel, podróżując po świecie, robi zdjęcia, przywozi nam pomysły, inspiracje, dzieli się tym, czego doświadcza. Dzięki temu stajemy się coraz lepsi i stale podnosimy jakość. Heron Live Hotel jest położony blisko natury, z dala od zgiełku miasta. Jak odnalazłaś się w takim obiekcie? – Hotel położony jest w najpiękniejszym miejscu, w jakim byłam, jeśli chodzi o hotele nad wodą. Jezioro Rożnowskie jest przepiękne. Jest tu cisza, piękne wschody i zachody słońca. Mój pędzący świat zamieniłam na to niesamowite miejsce. Wszystko dzieje się po coś. Musiałam się na chwilę zatrzymać, usiąść na tarasie, na pomoście, popłynąć łódką i trochę pooddychać świeżym powietrzem. Czuję, że to ważny moment w moim życiu i że go potrzebowałam. Odpoczywam, mimo że pracuję bardzo dużo. Ja jestem bardziej zrelaksowana, chociaż jestem cały czas w pracy, bo mieszkam w hotelu. Z mężem dzieli nas 560 km, ale zauważyłam, że gdy przyjeżdża do mnie raz w miesiącu na tydzień to i on odpoczywa, inaczej oddycha i też chyba jest mu przyjemniej niż w rozpędzonym Poznaniu. Jestem zaskoczona tym, że nie brakuje mi niczego. A widoki, które mi towarzyszą, kiedy wyjeżdżam z hotelu na zakupy, zapierają mi dech w piersiach. Lubię ten spokój. Myślę, że to jest też między innymi to, czego goście szukają w naszym hotelu. Co według Ciebie wyróżnia Wasze 5 gwiazdek spośród innych ekskluzywnych hoteli w Polsce? Mogę wymieniać wiele, ale powiem o czterech najważniejszych wyróżnikach. Jest to znakomita kuchnia, bardzo dobre jedzenie, wyjątkowe. Mamy też znakomity zespół masażystek, fizjoterapeutek. Zabiegi oferowane przez nasze SPA są naprawdę na wysokim poziomie. Jestem tego pewna, bo jestem częstą bywalczynią SPA, uwielbiam zabiegi kosmetyczne i masaże, regeneruję się w takich miejscach. Bardzo wysoko oceniam kompetencje naszego zespołu. Potwierdzają to też informacje zawarte w ankietach, które wypełniają nasi goście. Często wracają na kolejne masaże, a to jest najwyższa ocena. I widok. Widok jest po prostu jedyny, wyjątkowy. Łączymy góry i jezioro. Zachody i wschody słońca są u nas przepiękne. I ten spokój natury, która nas zewsząd otacza. I ta taka bezszelestność jedyna w swoim rodzaju. Nie mogę też pominąć gościnności, która jest kolejnym naszym wyróżnikiem. Moi pracownicy z uśmiechem witają wszystkich gości i są otwarci na ich potrzeby. Sporo gości uważa, że nasz hotel jest także miejscem romantycznym. Przyjeżdżają do nas nastawieni na odpoczynek, na relaks, na bycie blisko ze sobą. Stawiają na czułość. Często mamy w hotelu śluby, urodziny, romantyczne kolacje. Świętujemy z gośćmi rocznice. Myślę, że przepiękny widok, połączenie wody i gór sprawia, że nasi goście mają dobre humory, a my czujemy to ich zrelaksowanie i dobrą energię w powietrzu. Wiem, że gdziekolwiek jesteś, wnosisz w to miejsce dużo pozytywnej energii i masę ciekawych pomysłów. Jaki ma plan na Heron Live Hotel? – To bardzo miłe, że tak to oceniasz. Faktycznie mam w sobie radość dziecka. Ona wynika też z ciekawości drugiego człowieka. Poznałam tutaj 150 fantastycznych osób i chciałabym stworzyć z nimi kolejny zgrany zespół ludzi, którzy się wspierają i sobie pomagają. Wierzę, że tę atmosferę wzajemnego szacunku i wsparcia przeniesiemy na naszych gości. Zaczęliśmy od cyklu szkoleń i już po kilku z nich widzę efekty, czuję jeszcze większą chęć współpracy i otwartość. Wiem, że jestem kolejnym dyrektorem na drodze zawodowej moich pracowników, więc jeszcze mi się przyglądają, ale dostaję ciepłe sygnały, że idziemy w dobrym kierunku i że, co najważniejsze, oni chcą iść ze mną w tym kierunku. Dowodem na to jest to nasze wspólne zdjęcie. Nie musiałam managerek na nie długo namawiać. Szybko zareagowały, poświęciły swój prywatny czas bo zdjęcie zrobiłyśmy w sobotni poranek. Wspólnie wymyśliłyśmy jak się ubierzemy. One zorganizowały makijażystkę, zorganizowały też panią fotograf Dorotę Czoch. Na zdjęciu są ze mną: Lidia Smitkowska – Manager Sprzedaży, Irmina Długopolska – Manager Marketingu, Aneta Kosecka – F&B Manager i Aneta Barczyk –Manager Recepcji. Wspaniałe managerki i kochające mamy. I tu sprawdza się moje powiedzenie, że kobiety to są doskonale zorganizowane istoty jeśli praca jest ich pasją. Miałyśmy przemiłe popołudnie. Wróciłyśmy do domu zadowolone z tego czasu i efektów. Oczywiście robiłyśmy to za zgodą naszego szefa. Lubimy czuć jego wsparcie i akceptację. Chciałabym, żeby Heron był najlepszym hotelem w Polsce. Bardzo zależy mi na jakości obsługi, na tym, żeby nasi goście wyjeżdżali od nas uśmiechnięci, i co bardzo ważne, żeby wracali do nas z uśmiechem. Chcę, żebyśmy pozytywnie zaskakiwali naszych gości, żebyśmy zmieniali się w zgodzie ze zmieniającą się rzeczywistością. Marzę, żeby ten hotel był takim drugim domem dla ludzi, którzy lubią luksus, doceniają małe gesty, przyrodę, wolniejsze tempo i spokój oraz wszystko to, co wynika z naturalnego położenia Heron Live Hotel. Uważam, że wielkim walorem jest też to, że bardzo duży nacisk kładziemy na indywidualne podejście do gościa. Ale oczywiście cenimy także biznesowe spotkania, którzy nasi partnerzy organizują u nas. Choć czasem zdarza się nam rezygnować z niektórych intratnych ofert biznesowych, by zadbać o dobro naszych gości indywidualnych. Doceniamy to, że goście przemierzają wiele kilometrów dla naszego basenu, widoku, kuchni, dla tego spokoju i ciszy, komfortu. Mamy w planach sporo zmian. Chcemy być dla naszych gości najładniejszym hotelem. Rozbudowujemy się. Szkolimy, kształcimy. Stworzyliśmy salę kinową. Na najwyższym piętrze budujemy przepiękny apartament z tarasem i jacuzzi. Zapraszam Państwa do Heron Live Hotel. Tu jest naprawdę pięknie o każdej porze roku. Przekonajcie się sami przekraczając próg naszego hotelu a my przywitamy Państwa z uśmiechem na twarzy. Fot.: Dorota Czoch Zespół Heron Live Hotel Monika Cichowska Wszystko dzieje się po coś – rozmowa z Martą Klepką Wszystko dzieje się po coś – rozmowa z Martą Klepką 17 grudnia, 2021 Najważniejsi są ludzie, a najpiękniejszą wartością są relację i my – redakcja Hotel Management – o tym wiemy. Pisząc o relacjach, pomyślałam o pięknym i emocjonalnym wywiadzie z Martą Klepką, która znalazła swoją bezpieczną przystań w Heron Live Hotel. Ja też wierzę, że wszystko dzieje się po coś. Zapraszam do lektury! Jak długo pracujesz w hotelarstwie i dlaczego zdecydowałaś się na taką pracę? – Moja przygoda z hotelarstwem zaczęła się 10 lat temu, kiedy dostałam propozycję objęcia stanowiska dyrektora BlowUp Hotel 5050 w Poznaniu. Ta przygoda trwała osiem lat. Była spełnieniem marzenia, bo zawsze kochałam hotele, lubiłam w nich przebywać, lubiłam przyglądać się wszystkim tym, którzy w nich pracują, relacjom, które ze sobą nawiązują i budują z gośćmi. Widziałam siebie w roli hotelarza. Kierowanie hotelem było dużym wyzwaniem. Wiele się nauczyłam. Udało mi się zbudować wyjątkowy zespół. Było nas około 30 osób. Dowodem na to, że był to bardzo zgrany zespół jest fakt, że do tej pory jesteśmy w kontakcie i mimo tego, że pandemia pozmieniała nasze plany, to nadal jesteśmy ze sobą w miarę blisko, cały czas kibicujemy sobie w nowych obszarach zawodowych i cieszymy się sukcesami naszych kolegów i koleżanek z zespołu. Po zamknięciu hotelu BlowUp Hall 50 50 w Poznaniu zrobiłaś sobie przerwę od hotelarstwa? – Przez półtora roku zrobiłam sobie przerwę od hotelarstwa. W międzyczasie otworzyłam firmę, ale cały czas czułam, że czegoś mi brakuje. Jestem stworzona do pracy z ludźmi, do bycia blisko ludzi, uwielbiam tworzyć, budować zespoły. I gdy pojawiła się propozycja objęcia stanowiska dyrektora Heron Live Hotel w Gródku nad Dunajcem, to przyznam szczerze, że mimo ogromnej odległości, jaka mnie dzieli od mojego ukochanego Poznania, od razu postanowiłam przyjrzeć się tej propozycji. Co więcej, ten hotel pojawił się wcześniej w moim sercu, ponieważ kilka lat temu, podczas wakacji w Gródku nad Dunajcem, płynąc łódką po Jeziorze Rożnowskim zamarzyłam sobie, że kiedyś spędzę weekend w tym hotelu i poznam go bliżej. Życie pisze różne scenariusze i tak się stało, że przyjechałam tu i zostałam na dłużej. Zarządzałaś ekskluzywnym hotelem w dużym mieście, teraz jesteś odpowiedzialna za sprawne funkcjonowanie obiektu położonego nad jeziorem. Dwa różne obiekty, dwa różne sposoby zarządzania – jakie są największe różnice? – BlowUp Hall 5050 to mały butikowy hotel z 22 pokojami w samym centrum Poznania, miasta biznesu, ale też w Starym Browarze. Był hotelem biznesowym, ale udało się nam stworzyć w nim taką atmosferę, że goście do nas wracali, przyjeżdżali też ze swoim rodzinami na weekendy, często na zakupy do Starego Browaru, najlepszego centrum handlowego świata. Hotel miał swój charakter, swoje tempo i pewne ograniczenia, ale chyba największą zaletą tego miejsca byli ludzie, którzy je tworzyli. Myślałam wtedy, że tylko w małym hotelu można mieć bezpośredni kontakt z gośćmi, znać ich nazwiska, spełniać ich oczekiwania, marzenia. Okazuje się jednak, że również w większym hotelu takim jak Heron Live Hotel ta znajomość gościa jest stosowana i ważna. Moi managerowie doskonale znają gości, którzy do nas przyjeżdżają. Znają ich upodobania, potrzeby. Zaskoczyło mnie to, ale też ucieszyło. Gość jest dla nas najważniejszy. Chcemy, żeby czuł się wyjątkowo, żeby był zadbany, zaopiekowany i ważny. Oba hotele są hotelami pięciogwiazdkowymi, a goście są wymagający. To na pewno łączy te dwa obiekty. Różni je liczna osób zatrudnionych w zespołach. W BlowUp Hall 5050 moim szefem była kobieta, a w Heron Live Hotel jest nim mężczyzna. To jest istotna różnica. W Poznaniu udało się nam stworzyć udany zespół zawodowo i prywatnie, ale w Heronie zostałam zaskoczona bardzo ciepłym przyjęciem. Poznanie 150 pracowników zajęło mi trochę czasu, ale już prawie z każdym udało mi się porozmawiać i nie były to tylko spotkania indywidualne, ale też grupowe. Cechą wspólną tych dwóch obiektów jest także to, że miałam i mam wielką przyjemność pracować ze znakomitymi szefami kuchni. Bardzo lubię dobrą kuchnię. Lubię dobrze zjeść i doceniam pyszne jedzenie. Pierwszy raz pracuję z tak dużymi zespołami. Zespół kuchni liczy ponad czterdzieści osób, w tym dwudziestu kucharzy i czterech cukierników. W BlowUp Hall w większości managerami byli mężczyźni, a w Heronie są nimi kobiety. Cieszę się bardzo, bo pierwszy raz mogę się bliżej przyjrzeć temu, jak pracują kobiety managerki. Każda z nich jest inna, każda jest fascynująca. Są profesjonalne, zaangażowane, otwarte, konkretne, kobiece. Ufam im. I właściwie od pierwszego dnia poczułyśmy ze sobą nić porozumienia. Nie ma dla nich rzeczy niemożliwych. Najważniejszy dla nich jest gość i jego potrzeby. Są uśmiechnięte, uważne, cierpliwe, wyrozumiałe. Nie patrzą na zegarek, żeby tylko wyjść punktualnie Z uwagą śledzą trendy w hotelarstwie. Krzysztof Małocha – szef kuchni ma znakomity smak i doskonale łączy wizje różnych kulinarnych podróży. Ma w sobie niesamowity spokój i świetnie zarządza swoim zespołem w kuchni. Nasi kucharze to pasjonaci i gotują z miłością. I to czują nasi goście. Nowa restauracja Botanika została doceniona przez gości od pierwszego dnia, co sprawiło wszystkim dużo radości. W Heron Live Hotel codziennie spotykamy się na odprawach, bo dużo się u nas dzieje i codzienność w hotelu bardzo szybko się zmienia. Regularne spotkania z managerami są konieczne, wymaga tego nie tylko sama specyfika hotelu, ale i obszary, którymi zarządzam. Jest ich dużo ze względu położenie Heron Live Hotel i szeroką ofertę usług dla naszych gości. Chcę być na bieżąco ze wszystkim. Codziennie bywam na pomoście, który jest ważnym miejscem. Interesuję się tym, co wiąże się z wypożyczaniem sprzętu wodnego. Odwiedzam nasze SPA, przez które przewija się mnóstwo ludzi. W Heronie mamy również dwie restauracje. To wszystko motywuje do pracy i troski o jakość. Odprawy są zatem bardzo ważne. Nie są długie, nie przekraczają godziny, ale dzięki nim wszyscy jesteśmy na bieżąco. Ważne tematy są omówione i decyzje podjęte. Dużo też chodzę po terenie, zaglądam w każdy kąt. Ogromnym atutem Herona jest też to, że mój szef, pan Andrzej Wiśniowski jest na miejscu. Mam do czynienia z kolejnym wizjonerem na swojej drodze. To biznesmen, który jest blisko swojego biznesu i to, że jest on w Heronie codziennie, jest wsparciem, zarówno dla mnie jak i dla zespołu. Dzieli się swoimi uwagami, spostrzeżeniami i przy tym traktuje nas po partnersku. Z błędów wyciągamy wnioski. Ta życzliwa obecność szefa oraz to, że jest on tak wielkim znawcą kuchni, smakoszem, przynosi efekty, korzystamy bowiem z najlepszych produktów. Pracujemy z produktami z najwyższej półki, bo sam właściciel, podróżując po świecie, robi zdjęcia, przywozi nam pomysły, inspiracje, dzieli się tym, czego doświadcza. Dzięki temu stajemy się coraz lepsi i stale podnosimy jakość. Heron Live Hotel jest położony blisko natury, z dala od zgiełku miasta. Jak odnalazłaś się w takim obiekcie? – Hotel położony jest w najpiękniejszym miejscu, w jakim byłam, jeśli chodzi o hotele nad wodą. Jezioro Rożnowskie jest przepiękne. Jest tu cisza, piękne wschody i zachody słońca. Mój pędzący świat zamieniłam na to niesamowite miejsce. Wszystko dzieje się po coś. Musiałam się na chwilę zatrzymać, usiąść na tarasie, na pomoście, popłynąć łódką i trochę pooddychać świeżym powietrzem. Czuję, że to ważny moment w moim życiu i że go potrzebowałam. Odpoczywam, mimo że pracuję bardzo dużo. Ja jestem bardziej zrelaksowana, chociaż jestem cały czas w pracy, bo mieszkam w hotelu. Z mężem dzieli nas 560 km, ale zauważyłam, że gdy przyjeżdża do mnie raz w miesiącu na tydzień to i on odpoczywa, inaczej oddycha i też chyba jest mu przyjemniej niż w rozpędzonym Poznaniu. Jestem zaskoczona tym, że nie brakuje mi niczego. A widoki, które mi towarzyszą, kiedy wyjeżdżam z hotelu na zakupy, zapierają mi dech w piersiach. Lubię ten spokój. Myślę, że to jest też między innymi to, czego goście szukają w naszym hotelu. Co według Ciebie wyróżnia Wasze 5 gwiazdek spośród innych ekskluzywnych hoteli w Polsce? Mogę wymieniać wiele, ale powiem o czterech najważniejszych wyróżnikach. Jest to znakomita kuchnia, bardzo dobre jedzenie, wyjątkowe. Mamy też znakomity zespół masażystek, fizjoterapeutek. Zabiegi oferowane przez nasze SPA są naprawdę na wysokim poziomie. Jestem tego pewna, bo jestem częstą bywalczynią SPA, uwielbiam zabiegi kosmetyczne i masaże, regeneruję się w takich miejscach. Bardzo wysoko oceniam kompetencje naszego zespołu. Potwierdzają to też informacje zawarte w ankietach, które wypełniają nasi goście. Często wracają na kolejne masaże, a to jest najwyższa ocena. I widok. Widok jest po prostu jedyny, wyjątkowy. Łączymy góry i jezioro. Zachody i wschody słońca są u nas przepiękne. I ten spokój natury, która nas zewsząd otacza. I ta taka bezszelestność jedyna w swoim rodzaju. Nie mogę też pominąć gościnności, która jest kolejnym naszym wyróżnikiem. Moi pracownicy z uśmiechem witają wszystkich gości i są otwarci na ich potrzeby. Sporo gości uważa, że nasz hotel jest także miejscem romantycznym. Przyjeżdżają do nas nastawieni na odpoczynek, na relaks, na bycie blisko ze sobą. Stawiają na czułość. Często mamy w hotelu śluby, urodziny, romantyczne kolacje. Świętujemy z gośćmi rocznice. Myślę, że przepiękny widok, połączenie wody i gór sprawia, że nasi goście mają dobre humory, a my czujemy to ich zrelaksowanie i dobrą energię w powietrzu. Wiem, że gdziekolwiek jesteś, wnosisz w to miejsce dużo pozytywnej energii i masę ciekawych pomysłów. Jaki ma plan na Heron Live Hotel? – To bardzo miłe, że tak to oceniasz. Faktycznie mam w sobie radość dziecka. Ona wynika też z ciekawości drugiego człowieka. Poznałam tutaj 150 fantastycznych osób i chciałabym stworzyć z nimi kolejny zgrany zespół ludzi, którzy się wspierają i sobie pomagają. Wierzę, że tę atmosferę wzajemnego szacunku i wsparcia przeniesiemy na naszych gości. Zaczęliśmy od cyklu szkoleń i już po kilku z nich widzę efekty, czuję jeszcze większą chęć współpracy i otwartość. Wiem, że jestem kolejnym dyrektorem na drodze zawodowej moich pracowników, więc jeszcze mi się przyglądają, ale dostaję ciepłe sygnały, że idziemy w dobrym kierunku i że, co najważniejsze, oni chcą iść ze mną w tym kierunku. Dowodem na to jest to nasze wspólne zdjęcie. Nie musiałam managerek na nie długo namawiać. Szybko zareagowały, poświęciły swój prywatny czas bo zdjęcie zrobiłyśmy w sobotni poranek. Wspólnie wymyśliłyśmy jak się ubierzemy. One zorganizowały makijażystkę, zorganizowały też panią fotograf Dorotę Czoch. Na zdjęciu są ze mną: Lidia Smitkowska – Manager Sprzedaży, Irmina Długopolska – Manager Marketingu, Aneta Kosecka – F&B Manager i Aneta Barczyk –Manager Recepcji. Wspaniałe managerki i kochające mamy. I tu sprawdza się moje powiedzenie, że kobiety to są doskonale zorganizowane istoty jeśli praca jest ich pasją. Miałyśmy przemiłe popołudnie. Wróciłyśmy do domu zadowolone z tego czasu i efektów. Oczywiście robiłyśmy to za zgodą naszego szefa. Lubimy czuć jego wsparcie i akceptację. Chciałabym, żeby Heron był najlepszym hotelem w Polsce. Bardzo zależy mi na jakości obsługi, na tym, żeby nasi goście wyjeżdżali od nas uśmiechnięci, i co bardzo ważne, żeby wracali do nas z uśmiechem. Chcę, żebyśmy pozytywnie zaskakiwali naszych gości, żebyśmy zmieniali się w zgodzie ze zmieniającą się rzeczywistością. Marzę, żeby ten hotel był takim drugim domem dla ludzi, którzy lubią luksus, doceniają małe gesty, przyrodę, wolniejsze tempo i spokój oraz wszystko to, co wynika z naturalnego położenia Heron Live Hotel. Uważam, że wielkim walorem jest też to, że bardzo duży nacisk kładziemy na indywidualne podejście do gościa. Ale oczywiście cenimy także biznesowe spotkania, którzy nasi partnerzy organizują u nas. Choć czasem zdarza się nam rezygnować z niektórych intratnych ofert biznesowych, by zadbać o dobro naszych gości indywidualnych. Doceniamy to, że goście przemierzają wiele kilometrów dla naszego basenu, widoku, kuchni, dla tego spokoju i ciszy, komfortu. Mamy w planach sporo zmian. Chcemy być dla naszych gości najładniejszym hotelem. Rozbudowujemy się. Szkolimy, kształcimy. Stworzyliśmy salę kinową. Na najwyższym piętrze budujemy przepiękny apartament z tarasem i jacuzzi. Zapraszam Państwa do Heron Live Hotel. Tu jest naprawdę pięknie o każdej porze roku. Przekonajcie się sami przekraczając próg naszego hotelu a my przywitamy Państwa z uśmiechem na twarzy. Fot.: Dorota Czoch Zespół Heron Live Hotel Monika Cichowska Może zainteresują Ciebie Accor z darowizną dla Centrum Pomocy Humanitarnej PTAK Warsaw Expo “Inspired by her” w The Bridge Wrocław MGallery Pierwszy w Polsce Wyndham Hotel otwarty Ecolab wprowadza innowacyjny środek do ręcznego mycia i dezynfekcji naczyń Modernistyczny Mövenpick Zagreb wita pierwszych gości Hotellion od PMS Labs. Premiera nowego systemu do zarządzania hotelem Z Iloną Felicjańską spotykam się w trakcie Festynu na rzecz Pierwszego Specjalistycznego Żłobka dla Dzieci Niepełnosprawnych „Kryształki”. Festynu, którego jest animatorką, osobą prowadzącą, gwiazdą, która przyciąga tłumy, ale przede wszystkim matką rozumiejącą potrzeby małych dzieci. Jest również prezesem Fundacji „Niezapominajka”.20 października swoją działalność rozpoczął żłobek dla dzieci niepełnosprawnych i z HIV „Kryształki”. – Jest to bardzo duże wydarzenie, ponieważ z dziećmi niepełnosprawnymi jeszcze jakoś nasze społeczeństwo sobie radzi, choć woli udawać, że tego problemu nie ma. Dzieci z wirusem HIV, gdzie bardzo często zostają zarażone tym wirusem w szpitalu, gdzie bardzo często choroba nie jest wynikiem złego prowadzenia się rodziców, są jednak traktowane, jak wyrzutki społeczeństwa. Ich rodzice są traktowani, jak narkomani, jak Ci, których należy unikać, a właściwie wyrzucić ze społeczeństwa i odizolować. Czyli nadal brak świadomości wśród społeczeństwa?– Ciągle brak świadomości, ponieważ z wirusem HIV już poradziliśmy sobie. To jest obecnie prawie taka sama choroba, jak każda inna. Zarażenie się tą chorobą wcale nie jest takie proste, jakby się nam wydawało. Znam pary, gdzie jedna osoba jest zdrowa, a druga jest chora i żyją. Są szczęśliwe, na wszelki wypadek nie mają dzieci, bo boją się tego, ale przez wiele lat osoba chora nie zaraziła zdrowej pomimo stosunków płciowych. Nadal, pomimo tego, że żyjemy w XXI wieku mamy bardzo małą świadomość społeczną choroby, a te dzieci mogą szczęśliwie dożyć późnego wieku, wręcz przeżyć całe życie nikogo nie zarażając. Ponieważ nosiciel wirusa HIV, jest prawie tak samo zarażony, jak chory z wirusem, np. opryszczki. Ten wirus nie musi nigdy z tej osoby wyjść na zewnątrz, jeśli ta osoba będzie przestrzegała określonych zasad, kiedy będzie informowała, że jest zarażona u dentysty, czy może w szpitalu. To nie jest tak, że dotykiem bądź oddechem się zarazimy. Powraca ponownie brak świadomości postępowania wobec tej choroby, a także tego, co należy lub nie należy robić. – Dokładnie, dlatego ja się bardzo cieszę, że Olga podjęła się tak trudnego wyzwania. Rozmawiałam z Olgą i mówiła, jak trudno było jej znaleźć miejsce, bo nie będą tutaj pozwalali narkomanom przyprowadzać swoich dzieci. To nie do końca jest tak, czasem narkomanem zostaje się nie z własnej, nieprzymuszonej winy. Tak samo, jak osoba uzależniona od alkoholu nie zawsze jest w stu procentach winna temu, że jest uzależniona, a ja dokładnie ten problem akurat znam i wiem, że z tą chorobą można żyć i czasami stanąć na ziemi i zacząć normalnie funkcjonować. Co sprawiło, że pojawiłaś się w tym miejscu o tej właśnie porze? – Sprawił to Facebook (szczery uśmiech). Facebook jest niesamowitym źródłem możliwości dowiedzenia się, poznania i przekazywania. Na Facebooku dowiedziałam się o tej akcji, o żłobku i napisałam do Olgi (Banasik, założycielki żłobka), że jeżeli będę mogła jej pomóc to chętnie pomogę. Ja przez ostatni rok troszeczkę przygasłam, lizałam rany i nabierałam nowej świadomości życia, ponieważ wszystko, co wydarzyło się w moim życiu było dla mnie bardzo ważne i było mi bardzo potrzebne po to, aby poznać siebie, zrozumieć siebie i wiedzieć, czego tak naprawdę od życia potrzebuję. Wiem, że przeszłaś w ostatnim okresie trudne chwile w swoim życiu… Czy to wszystko udało się już uporządkować i ułożyć, czy też jest nadal jakiś cień, który Ci ciąży? – Przeszłam trudne chwile, ale jestem jeszcze dużo słabsza, jak byłam kiedyś. Zdałam sobie sprawę, że pędziłam w tłumie, bo tak należy. Postępowałam tak, jak chcieli inni, abym postępowała. Chciałam się podobać, bo to fajnie jest się podobać, a tak naprawdę w tym wszystkim bardzo mało było mnie. Wiem jedno, pomagałam i będę pomagała. Prowadzisz Fundację „Niezapominajka”…– Nie powiem, że Fundacja jest w genialnej kondycji finansowej, bo tak nie jest, bo prowadzenie fundacji to zdobywanie pieniędzy, to pukanie od drzwi do drzwi. W tym momencie miałam urlop roczny od życia publicznego, od różnych sytuacji, na które jeszcze nie jestem gotowa, ale jak wspomniałam wcześniej, pomagałam i chcę pomagać. I dlatego, jak zaczęłam rozmawiać z Olgą to zobaczyłam w Oldze siebie kilka lat temu, jak zakładałam Fundację „Niezapominajka”. Ile miałam siły i werwy i wiedziałam, że mogę przenosić góry. W tym momencie przenoszę na razie małe kamienie, ale myślę, że jeszcze potrzebuję trochę czasu i ponownie będę góry przenosiła. Tylko już w inny sposób, z innym ludźmi. Z tymi ludźmi, którzy nie są obok mnie tylko, dlatego, że jestem znaną Iloną Felicjańską, bo to było najbardziej przykre, w tym, co mnie spotkało. Nie wypadek, ale najtrudniejsze było to, że przyjaciele odeszli pierwsi. Ci, którzy nazywali mnie swoją siostrą, przyjaciółką, najbliższą osobą, ci, którzy byli obok mnie i osaczali mnie, prawie jak jakieś pasożyty, czy pijawki, odeszli pierwsi. Mało tego, mają do mnie pretensję, że skończyło się dobre życie. O co mają do Ciebie pretensję? – Oto, że jak pracowałam, jak miałam dobrze funkcjonującą Fundację, niedużą, ale dobrze funkcjonującą firmę, mieli dużą wypłatę, mieli dużo pieniędzy… I nagle stała się tragedia i oni się odwrócili? Bez świadomości tego, że coś trudnego wydarzyło się w czyimś życiu? – Mają pretensję, że nie zarabiają, ale ludzie są tylko ludźmi, dlatego mówię, że nie chcę niczego oceniać. Zrozumienie, choć tego nie da się zrozumieć, ale przegryzienie, przetrawienie w sobie właśnie tego było dla mnie najtrudniejsze. Ludzie i ich zachowanie było dla mnie znacznie trudniejsze, niż moje własne błędy, które sobie w jakiś sposób wybaczyłam, poniosłam konsekwencje i idę dalej, ale musiałam się nauczyć zachowania ludzi. Musiałam nauczyć się, że moje zaufanie musi być dużo bardziej ograniczone, ale jednocześnie nie umiem żyć nie ufając ludziom. Nie da się funkcjonować bez zaufania. Zaufanie w życiu jest potrzebne tak naprawdę?– Wszystko, co się wydarzyło jest tak naprawdę mi pomocne, bo teraz są wokół mnie ludzie, którzy wiedzą, ile „na wywijałam” w swoim życiu, ale znają mnie, prawdziwą Ilonę, znają moje wnętrze i chcą przy mnie być. To są ci, dla których ważniejsze jest moje wnętrze, niż to, czy jestem mniej lub bardziej znana lub mniej lub bardziej lubiana. Wszystko w życiu dzieje się po coś!Czy serce nadal przykrywa większa lub mniejsza góra kamieni? – Tak naprawdę znowu uważam, że w życiu wszystko dzieje się po coś. Mając fundację, mając styczność z dziećmi niepełnosprawnymi, cały czas z problemami, z chorobami ludzi, z brakiem pieniędzy, z borykaniem się z najprostszymi rzeczami, ja nawet w najtrudniejszych momentach myślałam sobie – Ja mam zdrowe dzieci! A jak oboje wiemy, zawsze może być gorzej… – Nigdy nie jest tak, że nie może być gorzej. To był bardzo trudny rok. Rzeczy, jakie się działy w moim życiu były nieprawdopodobne. Wiele rzeczy jest niewiadomych, bo to działo się w bardzo osobistej sferze, kiedy zaczynałam pracę, bardzo fajny biznes, rokujący duże nadzieje, osoba, z którą miała go prowadzić zginęła w wypadku, czyli znowu cały projekt upadł. Ciąg takich zdarzeń absolutnie niezależnych ode mnie, przykrych, gdzie już myślałam, że wstaję i nagle dostawałam tego kopa, ale znowu to wszystko jest po coś. Może teraz będę tak silna, że niewiele może być mi straszne (wesoły uśmiech). Ilona, większe plany lub zamierzenia na najbliższy okres, to, co planujesz lub nad czym myślisz? – Moimi planami i zamierzeniami jest cały czas wprowadzać moje dzieci w świat, w którym muszą nauczyć się ograniczonego zaufania do innych ludzi, ale jednocześnie chcę, aby byli dobrymi ludzi. Chcę, aby w tym zabieganym świecie, w tym ciągu i biegu do sukcesu i pieniędzy byli osobami wrażliwymi mimo wszystko. Jestem dumna z tego, że moi chłopcy, moi synowie wyjeżdżając gdzieś z ojcem wysyłają mi zdjęcia, „Zobacz mamo, jakie piękne widoki!”. Tego chcę, żeby wiedzieli, że sukces jest ważnych w ich życiu, ale że mogą zobaczyć piękny zachód słońca też jest ważne… Cały czas chcę wspierać Olgę, to jest teraz najnowszy projekt, w którym mogę pomagać na razie bez kosztowo, ale jednocześnie możemy wspólnie tych pieniędzy szukać. A wierzę też w to, że będę mogła ponownie wspierać dzieci z porażeniem mózgowym. Jest ich tak dużo, my ich nie widzimy, ale to jest choroba ciała, a ich umysł jest normalny, który pragnie kształcenia i poznawania świata. Teraz nie mam pieniędzy, więc nie mogę ich wesprzeć, ale gdy zdobyłam europejską nagrodę „ecco – Look In Style”, dostałam prawie 160 tysięcy polskich złotych i przekazałem tą nagrodę na leczenie w porażeniu mózgowym. O tym nikt nie napisał, dostałam te nagrodę z rąk Księżnej Danii i to gdzieś minęło, przemknęło, to nie było dla ludzi ważne… dla mnie bardzo. Dla ludzi ważne są sensacje, które produkują następne sensacje, z nich rodzą się kłamstwa będące fundamentem pod kolejne kłamstwa. Tak, jak mówisz i to mi się bardzo nie podoba. – Był taki moment, w którym stwierdziłam, że ten świat mi się nie podoba, że się poddaję, ale później uświadomiłam sobie, że jestem dorosła. Co z tego, że się zbuntuję i co mi to da? Ja muszę znaleźć swoje miejsce w tym wszystkim i otaczać się takimi ludźmi, z którymi będzie mi dobrze żyć. I to jest moje marzenie, mieć takich ludzi, z którymi będę mogła borykać się z tym, że ten świat nie jest jednak doskonały. I ostatnia dobra myśl na koniec od Ciebie? – Słuchajmy swojej intuicji. To jest to, co zrozumiałam ostatnio. Miałam dużo czasu na przemyślenia. Tyle razy, ile nie posłuchałam swojej intuicji, tyle razy potknęłam się i to czasami bardzo solidnie. Jesteśmy częścią tego wszechświata i ta intuicja, tak samo jak w zwierzętach to można bardzo zaobserwować, ich niezwykłą intuicję i instynkt. My też to mamy, tylko zapominamy, bo sukces, pieniądze, bo zamieszanie, problemy. Słuchajmy własnej intuicji. Bardzo dziękuję za rozmowę. Rozmawiał: Artur G. Kamiński Fotografia: Miron Chomacki / Stylizacja Agnieszka Miernicka / Wizaż: Aleksandra Bucholc fryzury /salon TOona Pani Snapchat My kobiety chcemy być poukładane, chcemy mieć wszystko zaplanowane, mamy listę rzeczy, które na pewno przydadzą się na wakacjach i listę tych, które może i się nie przydadzą, ale które musimy zabrać, no bo co będzie, gdy wydarzy się coś niespodziewanego. Jesteśmy takie, że jak ktoś w naszym otoczeniu nagle dostanie ataku alergii, to my ciach i z naszej torebki bez dna wyciągamy najlepszy specyfik na tę właśnie dolegliwość. I to jest ekstra! Świat bez nas by zginął. Naprawdę! Ale co by było, gdybyśmy tak czasem na przykład zrobiły coś zupełnie szalonego? I nie chodzi tu o skok z klifu na giętkiej linie, czy wejście na mont everest w zimie, chociaż to też byłoby super! Ale dajmy na to… gdybyśmy czasem zaufały… przypadkom? Nawet takim małym. Wierzycie w przypadki? W to, że one potrafią nasze życie wywrócić do góry nogami? I że czasem warto tym przypadkom przyjrzeć się z bliska, może nawet zaufać i zrobić coś szalonego, coś zupełnie niezaplanowanego? Ja na przykład przez czysty przypadek zostałam Panią Snapchat 🙂 i przez czysty przypadek moje życie w kilka chwil stało się niezwykle ekscytujące! Pewnego pięknego dnia do Centrum Zarządzania Kosmosem, czyli Biura ds. Promocji Uniwersytetu Wrocławskiego, przybył Tomek Sysło, nasz wrocławski social media ninja, człowiek, który ma głowę pełną zwariowanych pomysłów, artystą o kolorowej duszy. No i Tomek kiwnął na mnie palcem i powiedział – „o ty, ty! Ty mi pomożesz z tymi całymi mediami społecznościowymi! Czy ty wiesz, co to snapchat?” Do dziś nie wiem, dlaczego ja? (I jak się domyślacie, oczywiście, że NIE wiedziałam, co to jest snapchat). Może dlatego, że moje biurko było całkiem blisko jamy smoka, czyli biura mojego ówczesnego pana kierownika, w której Tomek z Andrzejem obgadywali tego dnia bardzo ważne strategie marketingowe dla uniwroc? W każdym razie ten palec został wycelowany właśnie we mnie i czuję go na swoim czole do dzisiaj! I oczywiście mogłam powiedzieć, o, nie, nie, nie zgadzam się stanowczo protestuję, jestem za stara, za gruba, za blondynka, za mało umiem w snapchata, właściwie to w ogóle nie umiem, poza tym boję się i chcę mieć święty spokój, wiec pozwólcie, panowie, że wrócę do mej strefy komfortu i przeliczę kolejnych dwieście długopisów z logo uniwroc, bo do sklepu wpadło zamówienie. Zamiast tego pomyślałam sobie tak. Może i nie wiem, co to jest ten cały snapchat, może i nie wiem, dlaczego ktoś nagle chciałby pokazać się światu z uszami i nosem kota, może i nie wiem, co to Bitmoji i po co ludzie właściwie je tworzą, może i przeszło mi przez myśl, że jestem za stara, bo przeciętni użytkownicy snapchata maja 16 lat a ja jakieś dwadzieścia więcej, może i tak! Ale co tam! To się dowiem, to poznam, to się nauczę i spróbuję 🙂 bo skoro ten palec wylądował akurat na moim czole, to po coś się to stało, i ja chcę otworzyć te drzwi, przejść przez nie i zobaczyć, co jest po drugiej stronie 🙂 A potem już było… o nie, nie było z górki, bo wtedy właśnie zaliczyłam największą wpadkę, jaką mogłam zaliczyć, biegałam z telefonem po uczelni przez tydzień, robiłam wywiady z naukowcami, relacjonowałam wydarzenia, pokonywałam dwieście schodów na Wieżę Matematyczną, bo przecież stamtąd piękne widoki i trzeba je pokazać światu, po czym… okazało się, że nikt prócz mnie tych snapów nie widział, bo nie umiałam w ustawienia prywatności 🙂 Zatem baby! Czasem zaufajcie przypadkom! Zboczcie z wytyczonej drogi. Może na początku nie będzie łatwo, może będzie pod górkę, ale potem, potem na pewno będzie ciekawie! -What if I fall? -Oh, but my darling, what If You fly? Do następnego poniedziałku! Pani Snapchat Tym razem zacznę opowieść o moich biegowych przygodach z zupełnie innego miejsca, niż robię to zazwyczaj, gdy relacjonuję mój udział w zawodach. Mamy sierpień 2020 roku. Po raz drugi zajmuję w Mistrzostwach Polski w biegach górskich 4. miejsce. Jedziemy z Asią na wakacje, a ja początkowo, zamiast cieszyć się wyjazdem, trawię niedawną porażkę wyjątkowo ciężko. W końcu ją akceptuję i powstaje krótki, ale oczyszczający wpis na bloga:Jestem lepszy, gdy jestem do jego przeczytania na deser, gdy już dobiegniemy do mety Mistrzostw Polski 2021 w Andrychowie. W tamtym tekście zawarty jest klucz do tego, aby zrozumieć, dlaczego w tym sezonie jestem mocny, ale przede wszystkim, żeby zrozumieć poniższe stwierdzenie, które uważam, że doskonale puentuje moją sytuację z minionych zawodów, a może nawet moją perspektywę na resztę bieżącego lepszego w Andrychowie nie mogło mi się przydarzyć. Spirala Mistrzostw Polski - Andrychów Słowem wstępu i wyjaśnienia – bieganie w górach to pojęcie dość szerokie. Postronny obserwator może mieć kłopot z połapaniem się, ile tych Mistrzostw Polski jest i dlaczego właśnie tak?! Zjawiam się zatem z pomocą. W górach mamy w ciągu jednego roku kalendarzowego 4 imprezy rangi Mistrzostw Polski, są to:MP w biegu górskim w stylu anglosaskim (krótki dystans, który zawiera zarówno zbiegi, jak i podbiegi) – odbyły się 8 maja 2021 w Bielsku-BiałejMP w biegu górskim na krótkim dystansie – będą miały miejsce w Sobótce 29 maja 2021. Jest to bieg tylko pod w biegu na długim dystansie (ok. dystansu maratońskiego) – które zaliczyłem 15 maja, i o których dowiecie się z tej relacji w biegu górskim na ultra dystansie – będą miały miejsce w sierpniu podczas imprezy Chudy w temacie podziału imprez na tym zakończymy, żeby bardziej nie mieszać w głowach. 🙂 Luz i gruz - chodzą w parze Mój start w Mistrzostwach Polski w biegach górskich na długim dystansie był dla mnie głównym celem przygotowań na wiosnę tego roku. Właśnie pod tę imprezę szykowałem się przez okres zimy i wiosny. Gdy łapałem treningowego i mentalnego doła, to właśnie o tym biegu zaczynałem myśleć, żeby móc się dźwignąć. Gdy Asia przynosiła do domu kremówki, ja powstrzymywałem ślinotok, oglądając zdjęcia kamieni ze szlaków Beskidu sprawdzianem przed tym najważniejszym biegiem miały być MP w Bielsku, o których możecie przeczytać tutaj. Pod namową trenera Andrzeja Orłowskiego wystartowałem w nich, i ku zaskoczeniu mojemu, ale i wielu osób, zdobyłem brąz Mistrzostw Polski. Chociaż biorąc pod uwagę ile mnie zdrowia psychicznego i fizycznego kosztowały te zawody, to bardziej stosowne określenie to: „wyszarpałem brąz” :).Wspominam o tym, ponieważ ten bieg na 7 dni przed główną imprezą w tej części sezonu dał mi dwie rzeczy – „Luz i gruz”. LuzCzyli spokojną głowę, brak presji i poczucie, że „już nic nie muszę”. Nieco przypadkowo wypełniłem plan na wiosnę i spełniłem swoje marzenie, zostałem medalistą krajowego to jak byłem zarąbany jeszcze 96 godzin po tym biegu. Naprawdę, wychodziłem w środę na trening i dalej poruszałem się jak pingwin, jakbym miał wsadzone kolana w gips. Każde zgięcie nogi było obłędnym doznaniem. Dosłownie, nigdy tak mnie nie załatwiło 12 km biegu. Nawet po debiucie na 100 km schodziłem ze schodów w lepszym stylu niż po tych cholernych 12 km. Jedyny pocieszający fakt był taki, że z kim nie rozmawiałem, to wszyscy byli „skasowani” tak samo. W czwartek rano, czyli na 48 h przed biegiem w Andrychowie, gdy jeszcze coś tam tliło się w mięśniach, byłem nawet zły, że razem z trenerem przelicytowaliśmy. Z perspektywy ostatnich 2 tygodni mojego życia, uważam, że ten start na 12 km był zagraniem va banque. Gdybym nie zdobył brązu w Bielsku i jechał z „takimi nogami” do Andrychowa po kilku miesiącach przygotowań, to beskidzkie szlaki zamieniłyby się w rwące potoki od wylanych przeze mnie z żalu łez. Na szczęście w piątek poczułem się zdecydowanie lepiej. Być może dlatego, że tego dnia nie miałem zaplanowanego treningu i po prostu nie miałem okazji się zorientować, w jakim naprawdę stanie są moje mięśnie. Cały dzień odpoczywałem już na miejscu w Andrychowie, szykując się mentalnie na rywalizację, która miała rozpocząć się kolejnego dnia. Przegląd faworytów Jednym (jeżeli nie jedynym) plusem organizacji imprez mistrzowskich w dobie pandemii jest to, że wreszcie wszyscy najmocniejsi zawodnicy w tym kraju zaczęli spotykać się na linii startu. Juliusz Cezar powiedział kiedyś: „Wolę być pierwszy w Alpejskiej wiosce, niż drugi w Rzymie”. No i niestety te słowa doskonale oddają sytuację z wyborem imprez biegowych przez czołówkę Polskich biegaczy górskich. Pandemia spowodowała jednak, że małych imprez gminnych jest tak mało, że okazji takiej jak start w dużym i poważnym biegu nie można przegapić. Dzięki temu do Andrychowa zjechali się najmocniejsi wśród faworytów widziałem: Damiana Świerdzewskiego (maraton 2:21 z tego roku) oraz Marcina Świerca (choć z całym szacunkiem do Marcina, to przez różne komplikacje nie pobiegł nic wartościowego od września 2019 roku).Z pozostałych chłopaków stawiałem na: Pawła Czerniaka, Dominika Grządziela, Kamila Leśniaka, Tomka Kobosa i Bartka Misiaka. Spokojnie jeszcze kilka mocnych nazwisk mógłbym wypisać, ale ta 7-osobowa grupa wydawała mi się najpoważniejszymi kandydatami do pudła. Wspólny start - małe rzeczy a cieszą! W sobotę o godzinie pojawiliśmy się z Asią w okolicy startu. Cała procedura przedstartowa przebiegała sprawnie. Pogoda dopisywała – powietrze było chłodne, ale zanosiło się na słoneczny dzień. Wiele znajomych twarzy, mnóstwo przybitych piątek, rozgrzewałem się i kurde napiszę Wam, że już dla tej atmosfery i tych wszystkich ludzi z biegowego środowiska było warto przyjechać na ten bieg, bez względu na to co się potem wydarzy na zeszłotygodniowej akcji, z pojawieniem się na starcie na równe 2 sekundy przed wystrzałem startera, tym razem bezpiecznie ustawiłem się przed linią startową dobre kilka minut wcześniej. Witałem się i zagadywałem znajomych, a wszyscy patrzyli na mnie i pytali się, czy ja naprawdę biegnę z bidonami w rękach. No i każdemu z osobna musiałem tłumaczyć, że tak, bo mi tak najwygodniej. 🙂 Maraton też biegam, trzymając w ręku 8 żeli i mam to dobrze sprawdzone. Pozostały obowiązkowy sprzęt miałem umieszczony w specjalnych kieszonkach spodenek Dynafita (i serio – to nie jest żadna reklama, specjalnie nie napiszę, który model, jak ktoś będzie zainteresowany, nich pyta). Miałem przy sobie folię NRC, telefon i 8 żeli. Telefon miałem sparowany ze słuchawkami Aftershzok. Uprzedzam pytania – nie słuchałem muzyki i zwróciłem się przed biegiem z pytaniem do organizatora, czy mogę ich użyć. Do czego użyłem słuchawek dowiecie się w dalszej części. Czas na wyścig! Rzeczą, która odróżnia start biegu na długim dystansie, od startu w biegach krótkich jest to, że na starcie czuć smród maści „Bengay” – wszystkie inne rzeczy dzieją się dokładnie tak samo. Wszyscy ruszają jak klienci Lidla po karpie przed świętami i wszędzie latają łokcie w walce o jak najlepszą pozycję po pierwszych 100 metrach trasy. Niezmienne jest też to, że po kilku kilometrach w czołówce zostają już tylko osoby zainteresowane zwycięstwem w było tym razem. Pierwsze 10 minut biegu to tasowanie się zawodników. Ktoś wyprzedza, ktoś chowa się innej osobie za plecy. Na podbiegu jedni drobią i lekko zostają z tyłu, na zbiegu ktoś puszcza nogi i odskakuje na kilkanaście metrów. Pokaz stylu i demonstracja sił. Biegłem w peletonie na pozycjach 4-8 i obserwowałem, jak rozwija się sytuacja. Z przodu ustawił się Damian Świerdzewski, spoglądałem na niego i widziałem siebie sprzed 3 lat. Biegliśmy po 5:30/km pod lekką górkę i dla kogoś, kto biega maraton tempem 3:22/km taki bieg jest nienaturalny. Stawiałem, że Damian nie wytrzyma ciśnienia biegu w takim „wolnym” tempie i ruszy samotnie do przodu po 10 minutach. W 11 minucie Damian nadal spokojnie trzymał się grupy i pomyślałem, że jednak podszedł do debiutu w górach, rozsądniej niż się spodziewałem. Było to jednak błędne założenie, w 12 minucie Damian zaatakował. Ruszył pod stromą ściankę i na dystansie 100 metrów oderwał się o dobre 30 metrów od reszty. Nie chcę, żeby zabrzmiało to buńczucznie, ale sam siedziałem już na kamieniu na 2 km przed metą, prosząc turystów o wodę i wiedziałem, że tym ruchem Damian właśnie wypisał się z walki o medale Mistrzostw Polski. Pytanie, jakie pozostawało w mojej głowie, to czy zdoła dotrwać do ostatniego zbiegu na 39 km na dobrej pozycji, w szeroko pojętej czołówce?Co ciekawe w pogoń za Damianem ruszył Maciek Dombrowski, świetny biegacz zwłaszcza na dystansach ultra. zwycięzca Biegu 7 Dolin z 2020 roku. Spodziewałem się, że Maciej będzie „zjadał” stawkę od końca wraz z kolejnymi kilometrami. Tymczasem zdecydował się na naprawdę odważny manewr. Kolejne kilometry leciały, trasa mocno „falowała” między stromymi, ale krótkimi podbiegami a spokojnymi i dłuższymi fragmentami po niemal płaskim terenie. Technicznie szlak był w początkowej fazie bardzo prosty. Szerokie szutry pozwalające na swobodny bieg. W okolicy 7-8 kilometra na czele biegł Damian z ok. 1-minutową przewagą. Za nim podążał Maciek Dombrowski, a dalej z niewielką stratą biegłem ja wraz z Adrianem Bednarkiem, Tomkiem Kobosem i Kamilem Leśniakiem. Na 9. kilometrze czekała nas pierwsza poważna próba charakteru. Kilometr niemal pionowego podbiegu. Na odcinku 800 m pokonywaliśmy ponad 200 m przewyższenia. Takie odcinki mają w sobie ten rodzaj złudności, że cel w postaci wierzchołka znajduje się niedaleko, ale odcinek pokonujesz 8 minut. Zobaczyłem wówczas, że Damian zakończył bieg i rozpoczął maszerowanie. Miał dużą przewagę, ale jak przestajesz pokonywać podbieg drobniutkim kroczkiem i zaczynasz robić długie siłowe kroki, to koniec jest bliższy, niż myślisz. Wbiegałem pod górę swoim rytmem, nie myśląc o innych i na szczycie tego odcinka zameldowałem się na drugiej pozycji. Odległości między nami się zwiększyły, a trasa runęła w dół. Zbieganie ma znaczenie W okolicy 14. km na stromym odcinku prowadzącym w dół, który pokonywałem sprawnie, ale maksymalnie starając się oszczędzać nogi, spotkałem Damiana. Nie chcę się już nad nim pastwić, bo bardzo go lubię, więc ostatni raz wspomnę, że wyglądałem na zbiegach tak samo 3 lata temu. 🙂 Widząc, jak Damian zbiega, obrazując dokładniej, jakby rozglądał się za grzybami po krzakach, przypomniało mi się, jak ścigałem się z Wojtkiem Kopciem w 2018 roku w Krynicy. Wtedy to był kabaret „dwóch maratończyków na górskiej wyprawie”. 😛Siłą rzeczy na 15. km biegu zostałem liderem wyścigu. Nie chcę nikogo rozczarować, ale aż do 21 km działo się niewiele. Biegłem w swoim mocnym tempie, ale z poczuciem, że wyścig dopiero się zacznie. Jadłem co 25-30 minut żel, piłem co 4-5 minuty. Pełna koncentracja i fokus na jak najlepszy wynik. Z półmatka na Laskowiec (30 km) Na 21 km, na którym zlokalizowany był punkt odżywczy, wbiegłem samotnie ze stosunkowo niewielką przewagą nad pozostałymi zawodnikami. Z daleka zobaczyłem Asię w naszej teamowej koszulce. Krzyknąłem, że biorę mały flask na dalszą część wyścigu i wyrzuciłem jej w biegu śmieci z żeli energetycznych. Cała wizyta na punkcie trwała mniej niż 1 sekundę. Poszło perfekcyjnie, bez żadnych punkcie był też trener, krzyknął, żebym leciał dalej swoje, a ja, chociaż już lekko nadszarpnięty wysiłkiem wiedziałem, że kolejne 10 km niemal nieustającego podbiegu będzie kluczowe i zaangażowałem w bieg całą energię, którą do tego punktu skrzętnie oszczędzałem. Cały czas napierałem z tempem. Każdy, kto liznął choć trochę treningu i rywalizacji zna ten stan bardzo dobrze. Na biegu jesteś albo w trybie przetrwania, albo napierasz i idziesz po swoje – i tak właśnie się czułem w tamtej chwili – napierałem, byłem w połowie podbiegu zacząłem wyprzedzać osoby z ogona biegu na 73 km. Zawsze mnie dziwi, że jak biegnie czołówka z krótszego dystansu i widać po tych ludziach, że są zasmarkani, zapluci i zipią jak lokomotywy, to i tak osoby z dłuższego dystansu, które są wyprzedzane, zerkają na ścigających się i dopytują się z niedowierzaniem, czy to krótszy dystans? Tego dnia usłyszałem pytanie o to, 'czy to krótszy dystans?’, tyle samo razy co inne cholerne pytanie na mecie, ale o nim za Laskowcu zlokalizowany był kolejny punkt odżywczy. Tym razem w supporcie był Jurek Pachut, któremu z tego miejsca dziękuję za pomoc! Chciałem Jurkowi powiedzieć, że nie biorę bidonu, ponieważ na spokojnie dolecę z tym co mam przy sobie, ale ograniczyłem się ostatecznie do kiwnięcia głową. Ostatnie 600 m przewyższenia jakoś tak wpłynęło na mnie, że stałem się mniej rozmowny. 🙂 Wyścig z samym sobą Kilometry leciały – 31, 32, 33 … jest telefon. Słuchawki zawibrowały, odebrałem połączenie jednym kliknięciem przycisku. Właśnie do tego były mi potrzebne. Chciałem dostać informacje o tym, jakie są różnice na kolejnym punkcie. „5 minut nad Świercem” – powiedziała Asia. Podziękowałem, a Ona na koniec krzyknęła, żebym się trzymał. Złota żona – już odbierała ode mnie telefon, gdy umierałem na biegach i gdy wygrywałem i prosiłem o informacje o międzyczasach. Niezależnie od wyniku, zawsze support na najwyższym poziomie. 🙂Po telefonie wykonałem szybką kalkulację, że „mogę tracić” po 30 sekund na kilometrze i, i tak utrzymam przewagę. Oczywiście ambicja nie pozwalała na tak zachowawczy scenariusz, biegłem i robiłem dalej swoje. W końcu zbliżyłem się do 39 kilometra. Było coraz ciężej, ale nie miałem żadnego kryzysu, wszystko układało się doskonale. Pędziłem po swoje. Minąłem punkt odżywczy i widzę matę pomiarową do czasu. Spoglądam raz jeszcze przed siebie – nie wierzę – facet dopiero kończy ją rozkładać. Jak tylko zobaczyłem, że jeszcze jej nie rozłożył do końca, to od razu wyczułem kłopoty. Krzyknąłem do niego z daleka, żeby podniósł głowę i mnie zobaczył, bo potem będą problemy, że mnie na punkcie nie było. Facet długo na mnie spoglądał. Nie wiem, czy zapamiętywał numer, czy nie mógł wyjść z szoku, że jeszcze jest nieprzygotowany, a już biegną pierwsi zawodnicy. Fakt jest taki, że pisząc w tej chwili relację, sprawdzam międzyczasy i nie ma mnie na liście z tego punktu. Czyli tak jak przewidywałem, mata jeszcze nie została uruchomiona, gdy ja już byłem na punkcie. No i co mogę napisać. Tak, chociaż bym wiedział, ile przewagi miałem na 39. kilometrze, a tak to możemy sobie spekulować, czy powiększyłem te 5:27 przewagi (tyle miałem na 30 km), czy nie. [Szacuję, że byłem w okolicy punktu, gdzie była położona mata w czasie 3:01:15] Rozpocząłem ostatni zbieg – do mety zostały niecałe 4 kilometry. Trasa stawiająca krzyżyk na zawodniku Jestem pewny, że ten akapit jest tym, na co wszyscy czekają z wypiekami na twarzy. Wracam do tamtych przeżyć tylko dlatego, że o bloga dbam bardziej niż o moje zdrowie psychiczne. Proszę zatem teraz o pełną koncentrację i uważne czytanie, ponieważ wyjaśniam poniżej, jak rozstrzygają się losy złotego medalu Mistrzostw pierwszej kolejności przypomnijcie sobie moment, gdy biegniecie w tempie 3:10-3:15/km. Kto biega wolniej, musi zdać się na wyobraźnię. Teraz dołóżcie do tego obrazu kamienie, które pokrywają szlak. Sypkie i ostre. Gdy już stworzycie sobie w głowie ten obraz, warto przypomnieć, że jesteśmy na 40. kilometrze trasy, w nogach i głowie są ponad 3 godziny wysiłku o bardzo wysokiej intensywności. Tak właśnie pędziłem w stronę mety. Przede mną główny szlak – droga ostro prowadzi w dół. Wbiegam na krzyżówkę, choć bardziej należy napisać „przecinam krzyżówkę” na wprost. Zakręty położone są na tej krzyżówce nie pod kątem 90 stopni, lecz znacznie ostrzejszymi. Nie widzę żadnej szarfy po bokach (zapewne ze zmęczenia i nieuwagi na tym etapie), ale co ważniejsze na krzyżówce nie ma nikogo. DOSŁOWNIE NIC NIE ŚWIADCZYŁO O TYM, ŻE MAM SKRĘCIĆLutuję ostro w dół, 300, 400 m – nagle zdaję sobie sprawę, że żadnej szarfy nie widziałem od kilkudziesięciu sekund. Niepokoję się, ale z drugiej strony lecę główną drogą! Jeszcze 50 m w dół, a nagle zegarek daje niepokojący sygnał. Zerkam, a na nim informacja, że trasa prowadzi gdzie indziej. Po prostu tak mnie to ścięło z nóg, że nie mogłem uwierzyć. Rozglądam się, ale przecież wokół mnie nie ma żadnego zakrętu. Zaczynam zawracać, o poziomie wkurwienia nie będę się wypowiadał. Zegarek coś się kręci – strzałka raz pokazuje w dół, raz, że mam biec w górę, aż nagle pojawia się informacja, że jestem 400 m od trasy. Trudno opisać te emocje, zmęczenie, żal, złość, gorycz powoduje, że nogi robią się straszni ciężkie. Na ostatnich kilometrach w ogóle ich nie oszczędzałem, ruszenie pod górę powoduje zalanie mięśni wrzątkiem. Gdyby chociaż to był płaski teren, a ja musiałem popełnić błąd na ostrym zbiegu, teraz musiałem pokonać go w przeciwnym ile mogę, w głowie ciągle kotłuje się myśl: Jak to możliwe!?W końcu wpadam z powrotem na szlak, ruszam w dół i widzę w oddali, że przede mną jest Marcin Świerc. Co za paskudne uczucie. Nie dlatego, że to akurat Marcin, tylko dlatego, że po prostu czułem i wiem, że fizycznie byłem mocniejszy. Sport to jednak nie tylko walcząc ile mogę, ale zaczynają chwytać mnie skurcze w łydkach. Na 1 km przed metą mijam trenera, ten krzyczy, żebym gonił, żebym walczył do końca, ale strata jest zbyt duża. Dobiegam do mety na drugiej pozycji. Marcin już na mnie czeka. Przegrałem bieg bardziej, niż Marcin go wygrał Wbiegam zły na metę na samego siebie. Sam nie mogę uwierzyć, w to co się właśnie odjebało. Zaczynają się sypać pytania jak to możliwe, co się stało? Odpowiadam zatem, poprzedzając większość zdań łacińskim wstępem. Podchodzi do mnie Marcin i wymieniamy 3 zdania. W dwóch gratuluję mu zwycięstwa i narodzin syna, w jednym Marcin pyta się mnie czy nie miałem wgranego tracka do zegarka? No i co ja mogę odpowiedzieć w takiej sytuacji? 🙂 Dziękuję za rywalizację i z pełną szczerością raz jeszcze składam zasłużone gratulacje Marcinowi. Uwierzcie mi, że nie piszę tego, ponieważ tak wymaga poprawność polityczna. Ja naprawdę szczerze doceniam to jak Marcin pobiegł cały bieg, rozegrał świetne zawody – taktycznie i ze spokojem na końcu. Nie mam do Marcina żadnych pretensji, bo po prostu ich mieć nie mogę. Podczas rozmów z chłopakami na mecie w kółko powtarzam tę samą historię. Normalnie, jakby każdy chciał usłyszeć ją na własne uszy, bo nie wierzy w krążące plotki. Wśród tych rozmów w tle da się wychwycić niezadane pytanie – czyja to wina?Myślę, że cała sytuacja to splot wielu nieszczęśliwych czynników. W największym stopniu czuję się odpowiedzialny sam za swój los. Po prostu powinienem być podwójnie skoncentrowany, szczególnie na końcówce biegu, gdy zmęczenie jest tak duże. Czy organizator mógł zrobić coś więcej? Jasne, z relacji kolejnych osób wiem, że w tamtym miejscu później stały osoby i regularnie przekierowywały biegnących w ten ostry zakręt. Czy są inne patenty na uniknięcie takiej sytuacji? Pewnie, np. na Festiwalu Ultra Chojnik wszystkie ścieżki, które są „błędne” są oznakowane innym kolorem taśm. Widzisz inny kolor = zawróć. Jednocześnie nie mogę mieć pretensji ani o brak wolontariusza na tym rozdrożu, ani o takie, a nie inne oznakowanie trasy. Nie pomógł niestety zegarek Polara Vantage V. Wypowiedziałem się o nim dość ostro we wpisie na mediach społecznościowych. Było pewnie trochę emocji w określeniu „polarowskie gówno”, ale nie była to pierwsza sytuacja, gdy ten zegarek mocno skomplikował mi rywalizację. Wystarczy prześledzić, chociażby relacje z biegu „Siedemdziesiąt z hakiem”, czy wyszperać na Stravie kilka perełek treningowych, gdzie dał pokaz swoich możliwości. Zresztą mam całą dokumentację zdjęciową błędów zegarka i niemal w całości napisany tekst o nim jeszcze z marca tego roku, ale teraz to już nawet nie chce mi się do tego wracać. Zakończę ten akapit, jednak podkreślając raz jeszcze, że najwięcej winy i odpowiedzialności w tym błędzie leży po mojej stronie i absolutnie nie zamierzam unikać odpowiedzialności, po prostu spieprzyłem sprawę. Wszystko dizeje się po coś Po biegu wielokrotnie wracała do mnie myśl, jak to możliwe i dlaczego to się stało? Już w drodze do Wrocławia powiedziałem Asi, że to będzie zajebisty rozdział w książce, którą kiedyś napiszę. Bohater upodlony, powstaje i idzie po swoje i gdy wszyscy spodziewają się wielkiego tryumfu – następuje nagły zwrot akcji!Jest to też dobry moment, żeby przypomnieć o wstępie do tej relacji i odesłać Was do wpisu „Jestem lepszy, gdy jestem zły”. Nagrody i finanse Zrobimy z tego nową tradycję – podsumowanie tego jak od strony kosztów i zysków wyglądają takie biegi. Prawdopodobnie mocno to ograniczy ilość zaproszeń, jakie otrzymuję od organizatorów na start, ale w zasadzie i tak przeważnie odmawiam głównie dlatego, że do każdego biegu trzeba swoje – 435 zł (2 osoby, 3 doby)Transport ok. 275 zł (transport + opłaty drogowe)Wpisowe na zawody – 200 złRazem: 910 złNagrody:Torba The North Face wartość ok. 420 złPobyt w Hotelu Czarny Groń 2 noce wartość ok. 850 złOdżywki Nutrenda i bidon wartość ok. 120 złKosmetyki Amaderm wartość ok. 80 złRazem: 1470 zł w rzeczach materialnychReasumując, jest to jedna z nielicznych sytuacji, gdy po spieniężeniu (czego nie zrobię) wygranych nagród, wyszedłbym po weekendzie ok. 560 zł do przodu. 🙂Dla kronikarskiego obowiązku dodam jeszcze, że tym wynikiem spełniłem minimum na MŚ w biegach górskich już na drugim dystansie. 🙂

wszystko dzieje się po coś